viernes, 13 de febrero de 2009

te, ti, contigo...

Estoy triste porque, mire donde mire,
hoy el mundo no gira para donde yo quiero,
pataleo, lloro, desespero y, por supuesto, muero.

Ni giros ni esmeros me despistan del transeúnte
que entre reflejos y luces frías, agoniza,
respira y se excita con la insidia, simplifica.
Asechanza apellido de todos, tradición y costumbre.

Estoy triste porque, camine por donde camine,
hoy el mundo no gira a la velocidad que quiero,
ileso ante mi eterno enemigo, siempre conmigo,
y tan grande es la brecha que me ha hendido...

Ni curas ni vendas, ni tragos ni ventas,
vidas cubiertas de engañosa apariencia,
exentas, como huecas en el vacío, de todo cariño.
Me, mi, conmigo, ese es mi idilio.

Estoy firme pero triste, y sobre mi insiste,
no la amarga connivencia de mi mente y mi lengua,
ni la confabulación de mi cerebro enfermo con tu sexo,
sólo mi amor inmenso, monomanía por ti, mi melancolía.

David Sanchez

Esan poesia zoragarri hau nere lagun Davidek idatzitxakua dala ta bere baimenakin jartzen det nerian zuek nik bezela gozatuko dezuelakuan. Eskerrikasko benetan.

Deciros que esta maravillosa poesia fue escrita por mi amigo David y lo pongo aquí con su permiso para que podais disfrutar de este baile de palabras... Un autentico placer para mis oidos. Eskerrikasko.

No hay comentarios: